De Sint-Michielskerk werd in de periode 1607-1611 gebouwd door stadsarchitect Jan Persijn in opdracht van de jezuïeten, ter vervanging van de 14de-eeuwse Heilige-Geestkapel. Het klooster en het college van de paters reikte tot aan de Kasteelstraat. De diepte bedroeg bijna 100 meter. In 1611 werd de kerk ingewijd door de bisschop van Doornik. In 1720 werd de kerk met een barokgevel en interieur getooid (die in 1886 werden gesloopt en vervangen door een neogotische gevel en interieur). In 1773 werd het klooster opgeheven en de gebouwen werden aan particulieren verkocht. Alleen de Sint-Michielskerk bleef bewaard en werd gedurende een korte periode een parochiekerk. Na de terugkeer van de jezuïeten in 1830 in een deel van de voormalige werd de kerk opnieuw hun kloosterkerk. Tijdens het bombardement van 21 juli 1944 brandde de kerk uit. Alleen de één zijaltaar bleef bewaard, namelijk het altaar van Sint-Michiel, dat sinds de overbrengingen van het beeldje van Onze Lieve Vrouw van Groeninge als vereringsaltaar fungeerde. De huidige kerk is een driebeukige basilikale kerk in laatgotische stijl met een halfrond koor in het noorden en met twee torens. Op 29 juni 1952 werd de volledig gerestaureerde kerk opnieuw ingewijd. (Bron: Wikipedia)
