De eerste vermelding van een kerk in Kerkrade dateert uit omstreeks 1080. In 1108 werd hier een kerk geconsacreerd door prins-bisschop Otbert van Luik, een dag na de inwijding van de crypte van de Abdij Rolduc. Vanaf de 12e eeuw waren de priesters afkomstig van Rolduc. Ferdinand Werner Gelch was in 1825 de laatste. In 1702 verkeerde de kerk in verwaarloosde staat en werden er reparaties uitgevoerd. Een nieuwbouwplan van de Akense bouwmeester Laurenz Mefferdatis uit 1721 werd niet uitgevoerd. In 1763 was de westtoren bouwvallig en werd deze vervangen door een nieuwe aan de oostzijde. In 1842 werd het schip afgebroken en vervangen door een nieuw. Het ontwerp in eenvoudige neoclassicistische stijl (‘waterstaatsstijl’) was van provinciaal architect Lambert Jaminé. In 1956 werd de kerk in westelijke richting uitgebreid, kreeg een zuidelijke zijbeuk en werd de toren verhoogd om de proporties evenwichtig te houden. Architect van deze uitbreiding was Frits Peutz. Het interieur van de kerk houdt het midden tussen neocloassicisme en barok. Het hoofdaltaar is vormgegeven in een uitbundige Lodewijk XV-stijl. De zijaltaren dateren eveneens uit de 18e eeuw en zijn evenals het hoofdaltaar uit de middeleeuwse kerk afkomstig. De biechtstoel, met een portretmedaillon van koning David(?), is uitgevoerd in de stijl van de Luiks-Akense meubelstijl. De preekstoel uit 1857 is afkomstig uit het Roermondse atelier Cuypers-Stoltzenberg. Het neobarokke kerkorgel uit 1847 is afkomstig van de Gebr. Müller uit de Duitse plaats Reifferscheid en werd in 1987 weer in oorspronkelijke staat gerestaureerd. (Bron: Wikipedia)
Wilt u reageren? Of heeft u een suggestie of een vraag? Klik hier.
